Een bewogen periode. Zo kan je de afgelopen 15 maanden van de Oekraïense Kateryna het best omschrijven. Met pijn in het hart samen met haar gezin moeten vluchten naar het onbekende. Geen uitgestippeld parcours, geen idee waar het lot hen heen zou leiden. Gelukkig kwam ze echter de juiste mensen op de juiste momenten tegen en werkt ze nu ondertussen een jaar op de boekhouding van vzw IN-Z.

Hoi Kateryna, hoe gaat het met jou?
“Het gaat goed ondertussen. De omstandigheden voor mij en mijn gezin zijn stabiel hier. Mijn man heeft vast werk als tandtechnicus, mijn 2 dochters en zoontje doen hun best op school en ik ben hier ook goed terechtgekomen.”

Ik neem aan dat je 2 jaar geleden niet gedacht had dat wij hier nu dit gesprek zouden hebben?
“Absoluut niet! Ik had nooit gedacht dat ik mijn stad (Zjytomyr, zo’n 150km van Kiev) ooit zou moeten verlaten. We hadden pas een nieuw huis, woonden er goed, ik had een fijne baan als hoofdboekhoudkundige van een private school… Maar de gekende problemen zorgden er dus voor dat we toch moesten vertrekken.”

Hoe ging dat dan precies? Wat deed jou voor België kiezen?
“Dat was eigenlijk eerder toeval. We zijn vrij plots gevlucht naar Polen, waar we de eerste nacht bij vrienden konden doorbrengen. Daar ontmoetten we een man uit België die ook Russisch sprak. Ik zie dit nog steeds als een geschenk van God. We mochten mee naar zijn huis. Na een maandje kregen we dan via het OCMW een eigen woning. We hebben nog steeds heel goede contacten met deze man: iemand die ons van tevoren niet kende maar ons toch zo ontzettend goed geholpen heeft, dat schept een band voor het leven.”

Je bent eigenlijk vrij snel na jouw aankomst in België bij IN-Z kunnen starten. Hoe kende je de organisatie?
“Je kan inderdaad zeggen dat het heel snel ging. We zijn in maart aangekomen en in juni tekende ik al mijn vast contract. Hoe ik de organisatie heb leren kennen? Wel, wij wonen momenteel in het oud klooster in Borgloon, daar wonen we samen met heel wat andere Oekraïense gezinnen. Een dik jaar geleden kwam de directeur van IN-Z, Ruth Claes, de organisatie voorstellen en vroeg wie wilde werken. Buiten mij zijn er toen nog 2 mensen gestart.”

Verliep de opstart vlot? Ik kan me indenken dat dat niet makkelijk moet zijn in een andere taal.
“Daar had ik zelf ook heel veel schrik voor. Ik heb dan wel de nodige ervaring als boekhoudster, toch had ik geen idee of ik hier zou slagen. Niet alleen de taalbarrière is groot, ook de wetgevingen zijn hier in België natuurlijk heel verschillend. Ik heb dus wel wat moeten studeren. Met succes blijkbaar, want ik ben hier nu toch al een jaar.”

Je spreekt ondertussen wel al een aardig mondje Nederlands, maar hoe ging de communicatie met de collega’s in het begin?
“De collega’s hebben me hier schitterend opgevangen, iedereen is hier zo vriendelijk! Ik spreek ook Engels dus dat hielp in het begin wel, maar mijn collega’s bieden me echt de kans om mijn Nederlands te oefenen. Ze zijn allemaal heel open, ze sturen m’n taalfoutjes bij,… Dit had ik echt nooit verwacht.”

En naast het werk, lukt het wat om je sociaal leven hier wat uit te bouwen?
“Ik heb wel een sociaal netwerk, ja. Ik ben een gelovig iemand en binnen onze gemeenschap hebben we veel vrienden. We vergaderen samen, komen samen om gezellig bij elkaar te zijn,… Daarnaast is bijv. ook mijn schoonzus met haar familie ondertussen in België komen wonen. We kennen hier dus wel wat mensen.”

Heb je al nagedacht over je toekomst? Wil je terug naar Oekraïne of blijf je liever in België?
“Natuurlijk zouden we heel graag terug willen keren. We hebben daar ons leven opgebouwd en hadden het daar goed voor de oorlog begon. Helaas hebben we echter recent wat slecht nieuws gehad. Onze dochter is ziek, waarvoor ze momenteel een behandeling krijgt in Leuven. Dat primeert nu dus blijven we sowieso nog wel een tijdje hier.”

Dat zijn inderdaad dingen die voor gaan in het leven. Ik wens haar dan ook alvast veel goede moed en een spoedig herstel.
“Bedankt! Ik zou ook graag nog een laatste woordje willen toevoegen. Vroeger hoorde ik wel vaker van mensen die naar andere landen emigreerden. Ik dacht altijd: “ik wil dat niet, het is hier zo goed”. Ik was er ook van overtuigd dat wanneer je naar een ander land verhuist, je toch altijd een soort van buitenstaander blijft. Maar hier in België hebben ze dat idee echt kunnen ombuigen. Hier zijn zoveel vriendelijke en behulpzame mensen. Mijn gezin en ik kregen hier een warm welkom, we werden door zoveel mensen omarmd. Ik dank God voor deze ervaringen en wens iedereen het allerbeste.”