Toen Amal drie jaar geleden afscheid moest nemen van haar man, wist ze niet hoe lang hun gezin gescheiden zou blijven. Nu, na een lange periode van wachten en onzekerheid, zijn ze eindelijk in België herenigd. In slechts twee maanden tijd heeft ze al grote stappen gezet: haar kinderen gaan naar school, ze leert Nederlands en zet zich in als vrijwilliger bij IN-Z. Hoe ervaart ze deze nieuwe start? En wat zijn haar dromen voor de toekomst? We spraken met Amal over haar moedige reis en ambities.

Hallo Amal, fijn dat we je mogen spreken. Kan je jezelf kort voorstellen?

“Mijn naam is Amal, ik ben 38 jaar, getrouwd en moeder van vier dochters van 14, 11, 7 en 5 jaar. Mijn man is enkele jaren geleden naar België gevlucht. Mijn dochters en ik zijn sinds twee maanden hier. We zijn eindelijk herenigd en wonen nu in Borgloon.”

Je man vluchtte eerder naar België. Kun je daar wat meer over vertellen?

“Mijn man vluchtte drie jaar geleden alleen naar België. Eerst woonde hij anderhalf jaar in het Franstalige deel van het land, daarna verhuisde hij naar Vlaanderen. Omdat hier weer een andere taal wordt gesproken, volgt hij Nederlandse les in Tongeren. Hij koos voor België omdat hier al familie van hem was en we hoorden dat het een vriendelijk land is waar veel werk is.”

Hoe gaat het met de kinderen? Kunnen zij al wat wennen aan hun nieuwe omgeving?

“Ze gaan allemaal naar school in De Linde in Borgloon. Het is niet gemakkelijk, maar ze beginnen zich hier stilaan thuis te voelen en leren snel Nederlands. “

Hoe ben je in contact gekomen met IN-Z?

“Via een maatschappelijk werker van het OCMW maakte ik kennis met Reem, een brugfiguur van IN-Z. Zij ondersteunt en helpt ons gezin waar nodig met vertalingen, papierwerk en legt contacten met sociale partners, maar ook hobby’s en de buurt om een netwerk op te bouwen. Via haar kwam ik ook terecht bij het Digipunt om een tablet te lenen zodat ik mijn kinderen beter kan helpen met het huiswerk.”

Je moedertaal is Arabisch. Ervaar je problemen met de taal?

“Ik ben in januari begonnen met Nederlandse lessen in Tongeren. Ik moet nog veel oefenen, maar ik hoop de taal snel onder de knie te krijgen, vooral door mijn vrijwilligerswerk en mijn kinderen. Gelukkig kan ik me ook behelpen in het Engels.”

Je spreekt over vrijwilligerswerk, wat doe je precies?

“Ik bereid de workshops en activiteiten voor in het klooster in Borgloon. Vorige week was er bijvoorbeeld een yogasessie, en binnenkort organiseren we een workshop over huidverzorging. De activiteiten vinden ongeveer één tot twee keer per maand plaats. Ik vind het fijn om hieraan mee te werken en andere mensen te ontmoeten.”

Hoe zie je de toekomst voor jezelf?

“Bij IN-Z is er altijd plek. Als ik een kans krijg, zal ik ze met beide handen grijpen, niet alleen om een eerste werkervaring op te doen, maar ook om mijn zelfvertrouwen te versterken. In Syrië heb ik een apothekersdiploma behaald en deed ik ook esthetische behandelingen. Ik hoop dat ik in België ooit terug in die sector kan werken.”

Je bent hier natuurlijk nog maar enkele maanden, maar heb je al nieuwe mensen leren kennen?

“Niet echt. Mijn man zijn neef woont hier wel, maar verder hebben we niet veel kennissen. Ik heb ook nog geen vriendinnen, maar ik kom veel in contact met mensen via mijn werk en de activiteiten die ik doe. Dus hopelijk verandert dit binnenkort wel.”

Wat is je grootste wens voor de toekomst?

“Ik wil graag goed Nederlands leren, werk vinden in de sector waar ik ervaring in heb en mijn kinderen een stabiele toekomst geven hier in België. We zijn dankbaar dat we hier veilig kunnen wonen en een nieuw leven kunnen opbouwen.”